Ηταν κάποτε μια....ΤΡΥΠΑ.

Μια φορά και ένα καιρό ο άνθρωπος άρχισε να ανοίγει τρύπες .
Υπήρχαν οι ανάγκες για πηγάδια .
Μετά ήρθαν οι ανάγκες για όμβρια ύδατα
Μετά για εξόρυξη πρώτον υλών
Μετά για μεταφορά ενέργειας .
Μετά για τις συγκοινωνιακές ανάγκες
Μετά για……


Αν αναλογιστεί κανείς πόσες άδειες τρύπες αφήνει ο άνθρωπος στον πλανήτη θα καταλάβει τότε γιατί υπάρχει αυτη η μεγάλη έξαρση σεισμών.

Μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου ,αερίου ,υπόγειων υδάτων έχουν καταναλωθεί.
Δαιδαλώδης στοές ορυχείων από τον Καύκασο και την Σιβηρία έως την Χιλή και το Περού ,από τα αδαμαντωρυχεία της Κεντρικής Αφρικής έως την αχανή Κίνα αδυνατίζουν τα έγκατα του πλανήτη.

Η γη πλέον έχει γίνει μια τεράστια γραβιέρα με πολλές τρύπες.

Το βάρος ολόκληρων πόλεων από τα πανύψηλα κτίρια και σε αντίθεση με τις υπόγειες στοές υπονόμων ,αγωγών ύδρευσης , αποχέτευσης , τηλεπικοινωνιών ,καθώς και το Μετρό, καθιστούν τις μεγαλουπόλεις ιδανικά σημεία μελλοντικών καταστροφών.

Ο συνδυασμός του μαλακού εδάφους ,οι μεγάλες και μακροχρόνιες διαβρώσεις από βροχόπτωση, και το λιώσιμο των πάγων προκαλούν μεγάλα προβλήματα στην ισορροπία της γης.

Από την άλλη πάλι μεγάλοι σεισμοί που προκαλούνται από τα παραπάνω αίτια ή από τον ανθρώπινο παράγοντα, όπως υπόγειες πυρηνικές δοκιμές και εκρήξεις εξόρυξης, έχουν μετατοπίσει τον άξονα περιστροφής της γης κατά αρκετές μοίρες.

Αυτο έχει ως επακόλουθο αποτέλεσμα την αλλαγή και στην ηλεκτρομαγνητική σχέση και βαρύτητα μεταξύ γης και συγγενικών πλανητών όπως η σελήνη.

Το να μεταφέρουμε το πρόβλημα έξω από την δική μας χώρα νομίζοντας οτι αν κάνουμε μια πυρηνική υπόγεια έκρηξη σε ένα άλλο σημείο του πλανήτη ή οτι σκάβοντας για πετρέλαιο καταμεσής του Ειρηνικού Ωκεανού ,δεν σημαίνει οτι ο εγκέλαδος κάποια στιγμή δεν θα χτυπήσει και εμάς ,ή οτι ένα τεράστιο τσουνάμι δεν θα σαρώσει τις ακτές μας ,απλά μας κάνει να στρουθοκαμηλίζουμε.

Ο περίφημος πλέον νόμος που λέει οτι το πέταγμα μιας πεταλούδας κάπου στα βάθη τις Κίνας έχει ως αποτέλεσμα ένας καταστροφικός τυφώνας να χτυπήσει το Εκουαδόρ ειναι πλέον ορατός.

Και όχι μόνο όσο αφορά την αλυσίδα καταστροφών αλλά και την παγκόσμια οικονομική συνοχή.

Τελικα καταλήγουμε οτι η γη ειναι μια εξ’αδιαιρέτου πολυκατοικία με όλους εμάς ενοίκους.

Και εμείς τι κάνουμε ?

Σκάβουμε τα θεμέλια του ίδιου μας του σπιτικού.

Μην ζητάμε λοιπόν ευθύνη όταν αυτό πέσει και μας πλακώσει.